Start
Welkom op de site van de Travelers.
2020 Een jaar wat alles op de kop zette!
Het jaar 2020, wat een mooi jaar had moeten worden, maar helaas totaal anders loopt.
1 januari 2020. We liggen in Avignon en hebben mooi weer. Dus pakken we een lunchpakket samen en gaan met zijn allen bij de stuw kijken en picknicken, want er is immers hoog water en dat geeft altijd mooie plaatjes
Nog een keer oliebollen bakken samen met Viviana en op 4 jan vertrekken we dan richting Lyon.
7 januari hebben we een samenkomst met onze hondenvrienden en bakken wederom oliebollen en drinken er champagne bij. Erg gezellig elkaar allemaal weer te zien en iedereen vond het heerlijk de enige echte Hollandse oliebollen met appels rozijnen en krenten.
De volgende dag gaan we weer door, nadat we de bunkers weer hebben gevuld. Op naar het kanaal. Het is vanaf nu een voorspoedige reis en lossen op de 24 jan in Valenciennes.
Snel met t schip naar Merelbeke, vandaar met de auto naar Baflo op de 26 ste. We verwachten de 27ste namelijk Papa’s nieuwe meubeltjes. Ook het nieuwe serviesgoed komt aan dus spannend allemaal.
Papa geniet van de fauteuils, en de bankjes, die hij zelf heeft uitgekozen. Ze zitten dan ook heerlijk
2 februari gaan we alweer terug naar Merelbeke om 3 februari te laden in Gent voor Sete en zo ben je dan na een bliksembezoek in Baflo, weer onderweg naar het Zuiden. Niet wetende, dat we met deze reis heel erg lang bezig zullen zijn.
De reis verloopt voorspoedig tot we op 18 februari te horen krijgen, dat bij de sluis van Sablons de beneden deur eruit geklapt is. Het wordt een stremming van zeker een paar weken verwachten ze.
We zitten op het kanaal in de afvaart, en verwachten morgen de Saone op te draaien. Dit is het begin van een heel bizarre periode.
19 februari haast hebben we niet meer i.v.m. de sluis van Sablons. We hebben ons ook bij de CNR opgegeven, dat ook wij voor de stremming zullen komen te liggen. We krijgen van verschillenden mensen telefoontjes van hoe het allemaal gaat en over hoe het verder moet nu de weg naar de eindbestemming is geblokkeerd.
Tijdens de koffie gaat het grandioos mis. Pa verslikt zich in de koffie, moet vreselijk hoesten en wil het niet binnen uitspugen en wil naar buiten. Met dat hij naar buiten stapt komt hij te vallen en komt met het hoofd tegen de bolder aan althans dat is ons vermoeden. Snel stabiliseren we hem, bellen de VNF en die alarmeren de pompiers en wij gaan zo snel mogelijk naar de brug om daar te stoppen in de brugopening. Seconden lijken minuten en minuten lijken uren. De VNF staat al met een auto en twee mensen ons op te wachten. We maken snel vast en dan is het wachten op de pompiers. Pa is bewusteloos en niet meer aanspreekbaar. Reageert niet op prikkels. Het is zaak dat hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaat.
Voor ons gevoel duurt het vreselijk lang voor de pompiers er zijn. De VNF rijdt met hun auto naar de brug om de ambulance op te vangen, nadat ze ons geholpen hebben het schip in de brugopening vast te maken. Als ze arriveren wordt pa zo snel mogelijk van het schip op de brancard gelegd en gewogen en daar beginnen ze in de ambulance met een eerste onderzoek, door een ander wordt er een ziekenhuis gezocht, die plek heeft en weer een ander is met Suzanno aan de praat wat de toedracht was, van de val.
Als eenmaal de bestemming Dijon bekend is willen ze vertrekken. Suzanno heeft snel een tas gepakt met wat spullen en wil perse mee, maar dat mag niet. Tja dan hebben de pompiers een probleem, Pa gaat niet zonder haar naar het ziekenhuis. De auto uit het ruim halen is te veel werk en kost te veel tijd. Na veel mitsen en maren en belletjes met superieuren mag ze dan toch mee. Eindelijk een wijs besluit. Ik blijf aan boord en wil naar Maxilly varen om daar aan de kade vast te maken.
De VNF biedt mij aan om iemand mee te sturen om in de sluizen vast te maken, een zeer attent aanbod, maar alleen is in dit geval voor mijn gevoel beter en veiliger. Ik moet nog twee sluizen en 3 uur varen. Daarna de auto aan de wal en nog wat spullen mee. Bourguignonne uitgelaten en richting Dijon Universitair Ziekenhuis gereden.
Het gaat niet goed met Pa. Hij is nog steeds niet bij kennis geweest en er zijn bloedingen geconstateerd aan de binnenkant van zijn schedel. Die zien er slecht uit. Suzanno blijft de hele dag en nacht bij hem. Ik pendel heen en weer. ’s Nachts wordt er opnieuw gescand en de bloedingen blijken te zijn verergerd. Hij krijgt meer pijnstilling toegediend en iets wat kalmeert. Het is hartverscheurend hem daar zo te zien liggen.
Na twee dagen in het ziekenhuis wordt er besloten om hem over te brengen naar het palliatief centrum in Quetigny, waar hij gerichtere zorg kan krijgen. Ik moet met het schip vertrekken uit Maxilly, omdat sluis Poncey les Athee voor langere tijd dicht gaat. Dus vrijdag 21 febr vaar ik van Maxilly naar Seurre, waar we de stremming van sluis Sablons op de Rhône kunnen afwachten.
Als ik net Auxonne uitvaar krijg ik een telefoontje van Suzanno, dat het heel hard achteruit gaat met Pa en nog geen 5 minuten later overlijdt hij rond 18:00 uur in Quetigny. Als ik om 21:00 uur in Seurre aankom, zet ik snel de auto aan de wal en leg het schip op een goede plek vast en rijd op de laatste snik benzine naar Quetigny. Ik rij onderweg ook nog fout en arriveer daardoor pas om 23:30 uur. Bourguignonne mocht gelukkig ook mee om afscheid van Pa te nemen. Die springt uit de auto en loopt naar de voordeur en spurt via een trap naar boven en regelrecht op de deur af van de kamer waar Pa ligt. Ik sta er volledig verbijsterd bij te kijken. We zijn hier nog nooit geweest. Suzanno is blij dat ik er ben.
Bourguignonne heeft dan ook echt op een heel mooie manier afscheid kunnen nemen van Pa. Dat was ontroerend om te zien. Het waren immers de beste maatjes, onafscheidelijk van elkaar. Wij nemen saampjes ook rustig de tijd om bij Pa te zitten. Het is allemaal zo onwerkelijk en niet te bevatten. Een nachtmerrie!
Daarna rijden we terug naar boord. Suzanno heeft sinds het ongeluk gebeurde misschien een uurtje haar ogen dicht gehad, dus die moet zo snel mogelijk naar bed.
Van Quetigny gaat Pa terug naar Dijon naar het mortuarium. Suzanno moet Pa aangeven bij t gemeentehuis in Quetigny op zaterdagmorgen en de nodige papieren regelen. Zondag rijden we van Seurre weer naar Dijon, de laatste dag, dat we in Frankrijk nog even bij Pa kunnen zijn.
Maandag wordt ons van diverse kanten heel attent hulp aangeboden om een en ander voor ons te regelen. De repatriëring is vaak niet eenvoudig vanuit het buitenland. Suzanno echter, heeft ondanks t grote verdriet alles goed op de rails en het wachten is nu, dat alle papieren in orde zijn, en op de vrijgave van de officiële autoriteiten. Soms als t tegenzit kan daar weken overheen gaan.
Maandag zijn wij in de auto gestapt en naar Nederland gereden, daar we daar ook t nodige moeten regelen en voorbereiden. Pa is woensdag op transport gegaan na te zijn gebalsemd en is woensdagnacht in Nederland aangekomen in Leeuwarden waar Johan, die de begrafenis regelt hem heeft opgewacht. Donderdag is hij dan thuisgekomen in Baflo, waar Bourguignonne de hele ochtend al op Pa’s bed ligt te wachten. Zij voelt zoveel meer dan wij kunnen bevatten. Alles is bijzonder vlot en soepel verlopen en we zijn blij, dat we hem zo snel thuis hebben, maar er is nog zoveel te doen.
Voor de begrafenis hebben we uitstel laten aanvragen, wat bij de Hollandse ambtenarij niet zomaar vanzelfsprekend is, echter Johan zou Johan niet zijn als hem dat niet lukte. Op deze manier hadden we wat meer tijd om alles op een mooie manier te regelen.
Woensdag 4 maart hebben we Pa begraven in t nabij zijn van vele lieve mensen, die van heinde en verre naar Baflo waren gekomen en lieve mensen uit t dorp zelf, vrienden en familie, collega’s die Pa hadden leren kennen aan boord de afgelopen 2 jaar en hem in hun hart hadden gesloten. Het was een veelbewogen dag.
14 maart gaat Frankrijk op slot in verband met Covid 19 de wereldwijde pandemie
Het schip ligt geladen in Frankrijk bij Seurre en wij zijn in Baflo met de nasleep van de begrafenis bezig. Bevrachter en ontvanger, die langzaam weer aan ons beginnen te denken. De stremming van sluis Sablons, die op zijn einde loopt met heropening 28 maart
Op weg naar Frankrijk worden we in België staande gehouden door de politie, want Nederlanders, die over de grens gaan voor benzine of anders kunnen een boete krijgen van euro 4000,--
We hadden voldoende documenten bij ons om aan te tonen, dat we voor ons werk terug moesten naar Frankrijk, dus mochten we door. De Belgische controle grijnsde eerst wel alsof ze dachten, Kassa. Verder was het wel heel stil op de weg. We reden er zo goed als alleen en komen gelukkig zonder verder oponthoud in Seurre aan.
Men wilde ons in Pagny lossen, maar geen personeel oorzaak covid 19, iedereen zit thuis. Sablons lukt ook niet ook daar is niemand op de werkvloer! Marie, de ontvanger in Sete is drukdoende om toch haar product te krijgen, dus er wordt druk over en weer gebeld door diverse partijen.
Uiteindelijk wordt er besloten, dat we door moeten komen naar t Zuiden. Echer de kraanmachinist moet thuisblijven omdat, die in aanraking is geweest met iemand die Covid 19 heeft. Dus Sete gaat niet direct lukken. Puzzelen dus…. De uitkomst wordt op 2 april 110 ton oplossen in Arles.
Daarna door naar Sete….en daar moeten we nog een week wachten. Op maandag 6 april komen we dan uiteindelijk helemaal leeg… he he 3de februari geladen en 6de april leeg. Onze langste reis ooit.
Dan hopen we op effe rust. Helaas niet….. de 14de is er te laden in Arles voor Valenciennes met nogal wat stremmingen onderweg, die ook maar langer en langer duren door Covid 19. Men weet nog niet hoe ze het beste met elkaar en onder elkaar moeten werken.
Op 14de april laden we 163 ton rijst bij de een na laatste vrachtwagen loopt mijn hand klem tussen de hydroliek stang en de luiken. Zo klem, dat die helemaal opengescheurd is en het bot te zien is. Mijn hand die nog klem zit moet los dus druk ik nogmaals op de knop om de luiken dusdanig te verplaatsen zodat mijn hand loskomt, andere keuze is er niet! De bevrachter Dominic Blanchard is ook aan boord en ziet het gebeuren eveneens de kraanmachiniste. Suzanno, die mij met een bebloede hand achterop ziet komen pakt een theedoek, zodat die er om heen gebonden kan worden en ik terug aan het werk kan, doorgaan met laden. In de tussentijd belt Dominic de Ambulance en die zijn er al binnen t kwartier
Die wilden me direct meenemen, maar eerst moet ik het laden af maken. Dus een mannetje extra in het gangboord voor het geval ik onwel mocht worden, zodat hij kan voorkomen dat ik overboord val. De Rhône is in mei toch nog wel wat erg fris. Er staat nog 1 vrachtwagen, die erin moet. Daarna mogen ze naar de hand kijken, die er wel wat raar uitziet. Er komt in ieder geval eerst een noodverband om. Dan kan ik nog effe aan boord de luiken dicht doen en dan maar mee met de pompiers, die inmiddels al 40 minuten stonden te wachten tot ik klaar was. De pompiers hadden inmiddels al vier ziekenhuizen gecontacteerd om te kijken waar plek is. Avignon, Marseille, Montpellier en Nime, deze laatste wordt het.
Met gezwinde spoed rijden ze me naar Nime. Daar wordt ik er uitgezet en moet ik door twee Covid sluizen, voor ik naar binnen mag.
Ik ben wel 25 keer getemperatuurd en dat is echt niet overdreven. Ze zijn hier uiterst voorzichtig met de Covid uitbraak in Frankrijk. Deze kliniek neemt geen Covid patiënten op, zodat andere medische zaken gewoon normaal kunnen doorgaan zonder risico van besmettingen. Mijn linkerarm wordt lamgelegd en deze ligt en of hangt erbij alsof die niet van mij is.
We gaan naar de operatiezaal en daar beginnen ze met de herstel werkzaamheden van zenuwen en spiertjes en de handpalm wordt weer dichtgemaakt. Het aankleden gaat niet meer met dat aanhangsel, dat niet van mij lijkt te zijn. Dus krijg ik wat hulp van een verpleegster. Daarna wordt ik richting de uitgang geloodst en daar komt de taxi chauffeur me al tegemoet lopen. Om 12:00 uur in het ziekenhuis en 18:00 weer thuis aan boord. Suzanno betaalt de chauffeur en ja daarna effe de tijd om over een en ander na te denken en te bepraten met Suzanno. Ik heb hier van de dokwerkers in Arles al een bijnaam gekregen “de Viking”.
We liggen overigens op een andere plek op de lagere kade. Dominique heeft Suzanno effe geholpen te verhalen door de touwen vast te zetten, anders zou Bourguignonne al die tijd niet aan de wal kunnen. Dominique vond het leuk om bij zijn allerlaatste bevrachte rijstreis aanwezig te zijn. Hij gaat hierna met pensioen, dat het echter een zo tumultueuze en bewogen laderij zou worden, die hem zijn leven lang zal bij blijven had hij ’s morgens niet kunnen bevroeden
Volgende dag doe ik de luiken weer open, want we liggen niet helemaal goed. We zouden 200 ton krijgen, maar het werden er maar 163 ton, dus laten we effe met de kraan wat verplaatsen, zodat we wat beter liggen voor het kanaal.
17 April 2020 gaan we rustig stroomopwaarts, want we hebben alle tijd om in Auxonne te geraken. De port du garde van Poncey les Athees is nog niet klaar met onderhoudswerkzaamheden door de Covid perikelen. Op 8 mei mogen we pas weer verder.
De tijden op het kanaal zijn bijzonder. Covid tijden van 09:00 tot 16:00. Pierre van de Baychimo is het daar niet mee eens en wij ook niet, daar de scheepvaart al zo lang gestremd heeft gelegen en ofschoon hij hier niet ligt, regelt hij voor ons en 2 andere ledige schepen, het Heereschip en de Steven Roos andere tijden met de VNF, namelijk van 07:00 tot 19:00 mits we bij elkaar blijven en dus in Colonne varen. De VNF heeft namelijk met deze Covid periode slechts 1 mannetje in het veld door een groot aantal besmette medewerkers. Dus dat ene mannetje gaat dan de 3 schepen bedienen. Ofschoon er natuurlijk een verschil in snelheid is tussen lege schepen en geladen schepen heeft iedereen aan Pierre een accoord door gegeven. We willen allemaal graag maximaal door en alleen op deze manier krijgen we die mogelijkheid.
Al gauw blijkt, dat sommige mensen kort van memorie zijn, de lege schepen zetten het op een lopen en lappen de afspraken aan hun laars. De vnfer is hier helemaal niet blij mee. Het is duidelijk, dat het met sommige mensen moeilijk afspraken maken is. Ze zeggen ja maar doen het tegenovergestelde. Geen probleem voor ons, wij kunnen immers geladen niet harder dan dat het gaat, zij echter krijgen door hun manier van varen vaak dubbel rood te zien en moeten dan op ons wachten. Dat geeft gedonder. Er wordt ons zelfs gevraagd of we tot 01:00 in de tunnel willen door varen om weer bij die gasten te komen. Onder normale omstandigheden en met sociale collega’s zouden we daar echt wel over willen hebben na denken. Echter in onze situatie, waarbij ik met een meer dan stevige handblessure zit en geen touwwerk mag en kan doen komt nu alles op Suzanno aan. Dus dat gaan we niet doen.
Ze heeft van het jaar al genoeg voor de kiezen gehad. De mensen van het Heereschip beschuldigen ons van het manipuleren van de VNF. Alsof die zich laten manipuleren. Als je ze op hun eigen weinig sociale gedrag wijst, krijg je een scheldkanonade over je heen. Heb mijn les wel weer geleerd in vertrouwen hebben. Ik hoop voor ze, dat ze nooit in de problemen zijn / komen als wij net in de buurt zijn, want die dag ben ik dan effe niet sociaal. Geeft in ieder geval weer aan hoe egoïstisch mensen kunnen zijn.
Zij laten de VNFer urenlang wachten in de regen door het kanaal te stremmen door dwars te gaan liggen in het kanaal. Kinderachtig gedrag.
We hebben tot dan toe steeds meer dan stevig door gedraaid. Dat is vanaf nu gebeurd. We varen onze tijden op ons tempo zonder rekening te houden met de andere 2. Ze zoeken het maar effe lekker uit. Dat betekent voor die gasten, dat ze vaak moeten wachten. Alle sluizen staan uit en worden handmatig aangezet en achter ons weer uitgezet. Zelfs dit snappen deze simpele zielen niet!
25 mei lossen we in Valenciennes, zucht. Dit was wederom een zeer lange reis. Eenmaal leeg doen we nog even een paar korte reizen Antwerpen – Marquion, Nogent sur l’Oise – Herent en Sluiskil – Coevorden. Daarna gaan we met de auto naar Baflo.
We hebben nog allerhande zaken te regelen en willen effe bijkomen van alle gebeurtenissen.
Aan boord moet het stuurhuisdak gepolyesterd worden en ons stuurwerk/piloot vernieuwd. Nieuwe bochtaanwijzer, giro-tol, roerstandmeter, piloot, potmeter en bijbehorende grote kast elektronica en aansturing van alles.
Dat is wel enorm wennen zal ik je vertellen, alles is veel gevoeliger en sneller dan we gewend waren. Het voelt alsof we weer opnieuw moeten leren varen.
Het is een warme hete zomer in Frankrijk maar ook in NL en dat betekent droogte.
29-september we gaan weer wat doen na een zomerstop, die begon op 7-july, maar eerst een proefvaart in Zwartsluis om een en ander effe te finetunen. Daarna via de houtribsluizen, waar we Rachel onverwacht aan boord krijgen. Dat was heel lang geleden, dat we die gezien hebben. Geen spat veranderd, maar wel een stuk gelukkiger dan de laatste keer, dat we haar spraken en dat voelt goed. ’s Avonds ontmoeten we haar evenzo gezellige man en gezamenlijk smullen we gezellig van een verrukkelijke schotel met sushi. De volgende ochtend ontmoet Bourguignonne op de kade een hevig verliefde mechelaar, die zich in allerlei bochten op de grond kronkelt voor haar pootjes, een aandoenlijk tafereel. Daarna gaat t door naar Amsterdam. We bunkeren er en varen door naar Sambeek, Panheel om vervolgens nog effe voor een wachtstand vast te maken. We gaan nog effe terug naar Baflo, want daar is voorlopig nog van alles te doen
11-10-2020 op naar Urmond en laden in Stein voor Sete. Het is nog niet officieel, maar de verwachting is dat het kanaal open gaat komende weken. Het zou kunnen, dat we even moeten wachten in Berry au Bac of Vitry le Francois. We zijn met drie schepen, die allemaal op 1.80 m moeten afladen, omdat ze nog met watertekorten zitten. Alles wat na ons laadt, laadt normale diepgang. Dat levert voor ons wel een stuk meer comfort op wat varen aangaat en snelheid. Waardoor de achter opkomers op afstand blijven. We hebben weer veel waterplanten, waardoor iedereen hier en daar vastloopt in de sluizen.
De VNF is voor het eerst aan het maaien onder water. Er komen tonnen aan waterplanten uit het kanaal. Daar waar gemaaid is vaart het weer als vanouds.
Daar waar ze nog niets gedaan hebben, vaart het nagenoeg niet. Het is een irritant probleem aan het worden. Een hete zomer en geen vaart, dus dat spul groeit als kool.
Eenmaal over de bult gaan we een nachtje door op de Saone. We liggen immers zo goed als op kop en dat kan betekenen, dat als er een reis terug is, we die ook zouden kunnen krijgen. Zogezegd zo gedaan.
We krijgen telefoon, dat er rijst is. We zijn nog niet leeg, maar dat komt, alleen niet gelijk. Marie in Sete heeft geen personeel. Inhuren is moeilijk in corona tijd. We krijgen wederom een telefoontje, dat er ineens geen rijst meer is. Een beetje bizar allemaal. Of we wat anders zouden willen doen! Nee we blijven nog wel even wachten hier. We bellen wat rond en horen, dat men denkt, dat het kanaal nog dicht zit. Als we ze vertellen, dat dat niet het geval is en we in het zuiden zijn, willen ze graag voor een bepaalde datum een schip hebben. Dat maar weer doorgegeven aan kantoor en wat schetst onze verbazing er zijn ineens zelfs drie reizen. We kiezen de 1ste ipv de 3de een andere schipper de 2de. De derde kon 9 week later pas geladen worden, hoorden we dan weer achteraf.
Ze willen het ook nog snel geladen hebben, dus rust in het zuiden is ons effe niet gegund. We krijgen een week de tijd om het ruim voor elkaar te maken en er naartoe te varen
Niemand weet echter waar t geladen moet worden. Wij gaan er gewoon van uit, dat het Le Pontet wordt bij Avignon, want Arles is een dure laadhaven.
Als we vol zijn in Avignon vertrekken we gelijk. De tweede rijstreis zit een week achter ons. Het kanaal is ons goedgezind en de reis verloopt voorspoedig. Als we in Valenciennes leeg komen besluiten we leeg naar Nederland te gaan. We willen zo wie zo Kerst en de voorbereidingen voor de kerst regelen in Baflo. We hebben daar echt niets. Geen kerstboom geen ballen geen verlichting echt helemaal niets. Deze kerst willen we echt een keer thuis zijn. Het huisje is zo goed als aangekleed en dat hadden we dit jaar graag met Pa gevierd. Helaas heeft een mens niet volledig de regie over het leven. 09-12-2020 arriveren we in Panheel.
Daar liggen we goed voor het geval er toch nog iets gaat komen naar het Zuiden.
Thuis komen we in een aangenaam warm en aangekleed huisje, met de nodige gezelligheid echter helaas zonder Pa. Hij is in gedachten bij ons en hopen, dat hij over onze schouders meekijkt en de kerst meebeleefd, zoals hij het graag zou willen, nu alles af is in zijn huisje.
Deze dagen hebben een dubbele lading. We ontvangen gespreid en op afstand vrienden, familie en kennissen en buren, waarmee we gezellige borrel momentjes en etentjes bereiden. Alles staat in het teken van warmte en liefde voor elkaar in deze bizarre tijden van Covid
De 30ste net voor Oud en Nieuw mogen we laden voor Arles. Na de Kerst snel met de auto volgeladen naar Panheel. Daar treffen we Bart, waarmee we in de zonnige maar winterse kou gezellig met elkaar bbqen en bij kletsen. De volgende dag na de wandeling met Jussy vd Aude en B varen we naar Stein. We laden ‘s avonds om vervolgens terug naar Panheel te varen. Daar liggen we prima, zodat we in de auto terug naar Baflo kunnen om Oud en Nieuw ’s middags en ‘s avonds met broer Barth en Pris te vieren.
01 januari 2021, na het huis op orde te hebben gemaakt en de Kerstboom, waar we geen tijd meer voor hebben, in volle glorie achterlatend, terug naar boord. 02 januari vertrekken wij weer Zuidwaarts. Nieuw jaar nieuwe kansen in Coronatijd.
Reacties: 3
Beste Piet en Suzanno,
Aller eerst gecondleerd met het verlies van je vader en schoonvader.
Het is was wel een bijzonder jaar, corona waardoor je al creatief moest zijn en dan je vader op zo'n vervelende en ploteslinge manier te moeten verliezen.
En dan vervolgens Piet die een bedrijfs ongeval krijgt die, zoals ik het bereep gelukkig goed is afgelopen.
Ik bid en wens jullie alle goeds toe voor 2021
Groetjes Lucas Mandemaker
Zag net het filmpje van Hans Loosman en dacht kijk maar weer eens op jullie site en als je het verhaal dan leest dan schrik je en wordt je er best een beetje verdrietig van.
Hoop dat het met jullie 3en in 2021 een stuk beter gaat, wens jullie alle goeds en een goede vaart.
Groet Derk Jager, Sappemeer.
Wauw...wat een verhaal zeg!
Succes in 2021 en een behouden vaart!
Grt, Bernhard Bos, Ter Apel